دردسر عینک نزدن

تو این گیری ویری قضیه ایران،عینک نزدن من کار داده دستم! من که نزدیک بین هستم و بدون عینک ،در فاصله چند متری،فرق بین دوستم و تیر دروازه رو نمی تونم تشخیص بدم، خودم رو تو دردسر انداختم.دیروز بعد اینکه از کارهای روزانه فارغ شده بودم داشتم وارد ساختمان خوابگاهمون می شدم دیدم یکی از طبقه دو برام دست تکون داد و یه چاق احوال ردیف کرد.(یک مالای،چون خوابگاههای اون قسمت به مالزیایی ها تعلق داره).من هم از خستگی یه نمور گیج می زدم و براش دست تکون دادم و در اون عالم کوری،او رو یکی از دوستان مالاییم تشخیص دادم.پسره نامردی نکرد و شماره اتاقم رو پرسید و من هم گفتم.هنوز به در اتاق نرسیده بودم دیدم اونی که فکر می کردم دوستم هست یه مالاییه چلغوزیه که ورودی جدیده لیسانسه!کرک و پرم فر خورده بود از این همه رویی که این پسره داشت .در اتاق رو باز کردم و اومدم تو دیدم اون هم اومد و سریع خودمونی شد. من هم به بهانه فتوکپی گفتم باید برم بیرون و تونستم به این طریق برای چند ساعت بپیچونمش. شب هم که   اومد  آمار دادم که دارم درس می خونم و  محترمانه بش گفتم که وقت ندارم!(همون موقع با یکی از دوستام داشتیم تو اتاق گل کوچیک میزدیم!)البته الان هم که دارم این پست رو می نویسم چند بار در زد که در رو باز نکردم(مطمئنم که خودشه) یه عینک نزدن ،برام دردسر ساز شده شدید.احتمالا عینک بزنم بعد این و روشهای جدید پیچوندن رو روش امتحان کنم.ببینیم چی میشه...

پی نوشت: الله اکبر و اعتکاف و اعتصابتون در ایران جاودانه تا از بین رفتن سیاهی. خسته نمیشیم از امیدوار بودن...