پس چرا آگاهی از این قصه ما را نیست؟

.

.

.

.

.

یکی از مهمترین درسهایی که تو این مدت  آموختم اینه که زندگی مثل هندسه نیست!یعنی اصل به معنیه بدیهی در کار چرخ گردون نیست.بله از بین دو نقطه فقط و فقط یک خط راست عبور می کنه  ولی تو زندگی آدم میتونه ببینه صدها خط راست هم می تونن از بین دو نقطه عبور کنن! خیلی وقتها از روز روشن تر هست که فلان چیز باید اتفاق بیفته!ولی نمیفته. به همین سادگی.و خوب درست برعکس چیز غیر بدیهی و دور از انتظار که سهله،غیر ممکن هم وجود نداره و ممکن هست اتفاق بیفته! از کار مه و خورشید در عجبم که بدیهیاتی هستند که فعلا نقض نشدن ولی حساب کتاب زندگی ما فاز جدایی داره.به وقوع نپیوستن این بدیهیات شک رو به آدمی تلقین می کنه.کی گفته که قانون زندگی همیشه منطقیه!؟ دوستی درنظرات  پست قبلی نوشته بود:

پادشاهی از شهر می گذشت، عارفی را دید، از عارف پرسید، جمله ای برای من بگو وقتی که شادم، غمگین شوم و بر عکس! عارف گفت:“این نیز بگذرد “.
من هم پایه ام! بله این نیز بگذرد ولی به چه قیمتی بگذرد؟؟
به قیمت یک ابهام در مسیری که برای رسیدن به هدف لازم باشد؟!چون برای انتخاب مسیر زندگی و قدم در راه ان نباید هیچ شکی داشت تا استوار رفت ولی اگر شک ایجاد شد سرعت کندتر و راه بی لذت تر میشه .بحث اینکه چه مشکلی پیش اومده نیست.شاید دغدغه ای باشه برام به بزرگی یک اشتباه در مسیر زندگی. به اینکه راهی رو و جهانبینی رو که انتخاب کردم و دارم درست هست یا نه؟ دو سال قبل تصمیم به تغییر بنیادی و اساسی تو خودم گرفتم و مسیر زندگیم رو به کل تغییر دادم و الان با دیدن برخی نتایجش شک در من ایجاد شده شاید تو این دوسال مثل میرزا حسینعلی قصه معروف صادق هدایت(مردی که نفسش را کشت) ، تغییر مسیر دادم،ولی درست برعکس  میرزاحسینعلی.
از مثلا دوران عیش و نوش! (که شاید بی شباهت به سه روز آخر عمر میرزا حسینعلی نبود! )به مسیری مثلا مثبت با مشخصات کاملا متفاوتی پا گذاشتم و با دیدن نتایج شاید ملولم! و شاید کمی کم صبر و بی طاقت. امیدوارم مرور زمان سریعتر به من ثابت کنه راه این دو سال اخیرم درست بوده و گرنه واقعا نمی دونم چی میشه...واقعا نمی دونم...

.
.
.