طنین نوستالژی ها در غربت، بتهای شکسته شده

.

.

.

.

.

.

کوچک که بودم،درحد ۵ یا ۶ سالگی اسباب بازیهای خاصی رو که داشتم خیلی ازشون خوشم میومد به طوریکه با خودم می گفتم حتی اگر همسن پدر و مادرم هم بشم این اسباب بازیها مهمترین چیزهام هستن و من بدون اونا هیچم.و حتی حاضر نیستم بدون اونها وارد بهشت بشم!و جالب بود این تفکر دو سه هفته ای طول می کشید و با خراب شدن اون وسیله از بین می رفت.در دوره دبیرستان فازم از اسباب بازیها تغییر کرد و همین تعصب کور رو روی اهنگهای ابی داشتم  جوری که همون بهشت رو با صدای ابی بهشت می دیدم! و مثلا کلی مفتخر بودم کاملترین مجموعه ابی رو دارم!!(البته الان هم مطمئن هستم اهنگهایی از ابی رو دارم که تقریبا کسی در ایران نداره!).حتی در باورم هم نبود روزی صدایی که نقش اول رو تو زندگیم داشت،بتهاش فرو بریزه ولی خوب اوایل دوره لیسانسم کمرنگ شد و کمرنگ تر  تا به امروز. اینا همه رو تفت دادم تا به کنسرت دیشب ابی برسم.خواننده ای که برام یاد اور دوره زیبای دبیرستان و خاطرات نوستالژیک زیادی بود.دیشب از اون صنم دوران خامی هیچ خبری نبود ولی به خاطرات شیرین اون دوران سرک کشیدم.او رو در زمانی که برای من عظمت داشت ندیدم و زمانی که به خودم اومدم و برنامش رو دیدم   از بت خبری نبود.تمام صحنه های کنسرت دیشب رو از قبل از بر بودم.پیکهای متوالی که ابی به سلامتی جمعیت روی سن میرفت...در اوردن کت و پوشیدن مجدد اون...طنین ماشالااا و تهییج تماشاگرها...و همین طور عظمت اهنگ خلیج همیشگی فارس...فراموشی های ابی وسط اهنگ (که دیشب قسمت دوم اهنگ خلیج رو فراموش کرد و با اونکه مردم اون قسمت اهنگ رو خوندن ولی باز یادش نیومد و مجبور به تکرار اون شد!) و پرشهای ابی وسط اهنگ بگو ای یار بگو...  تفاوت این صحنه ها با دوره نوجوانی  در زنده بودنشون بود. ولی این قضیه در مورد اهنگ خلیج فرق عمده ای داشت.نمیگم این اهنگ ابی رو به همون بت دوران دبیرستانم برگردوند ولی اهنگی بود که شاید خیلیهارو پر بغض کرد.طنینی که جدا برای چندین دقیقه من رو به ایران برد و  از دریای خزر به خلیج فارس  . و بر گشت به اون دوران ولی واقعا هم از این پیشامد خوشحال هستم که بتهای دوران زندگیم دارن دونه دونه شکسته میشن و شکسته شده اند...ولی خوب الان هم صنمهای غیر انسانی زیادی در زندگیم هستن که باید منتظر بمونم ببینم کی قرار هست از بین برن.ولی فکر کنم این ابراهیم بودن ما  باید تا لحظه اخر همراه ادم باشه و پوچی زندگی(نه از دید نهیلیستی) با  آگاه شدن به هیبت دروغین بتها بیشتر و بیشتر برای من روشن میشه بانگی که دیشب معناش رو با اعماق وجودم درک کردم  :

گداره بالای کوه پناه جون قوچه    تفنگ تو می غره که زندگی چه پوچه

.

.

پی نوشت:دوستانی عزیزی که نظر دادن پاسخشون در همون قسمت نظراتی که نظرشون رو وارد کردن داده میشه و ممنون از لطفتون.

پی نوشت دو: حتما به این سایت برید خیلی بامزه و جالب  هست.اسم پسر رو در کادر بالا و اسم دختر رو در کادر پایین وارد کنید و دکمه پایین سمت چپ رو بزنید!

.

.