آزادیخواهی مرز نمی شناسد...

.

.

.

.

.

.

.

صد و دومین سالگرد  انقلاب مشروطه گرامی باد، اولین باری که ما ایرانیان هر چند برای مدت کوتاه مزه حکومت خود بر خود رو چشیدیم گرامی باد.اولین باری که اسم رعیت از روی مردم ایران زمین برداشته شد.اولین باری که  مردمانی شریف از ایران به خودشون اومدن که با این پشتوانه علمی و تاریخی ما چرا باید از غرب عقب باشیم.اولین باری که قرار بود ایرانیان بوی آزادی واقعی را بچشند.درود بر شهیدان .درود بر  صور اسرافیل باقرخان و ستارخان و سردار اسعدو...

در این میان نام شهیدی از چشم ملت پنهان مانده که کم از چگواراها ندارد.به نظر من بزرگترین شهید مشروطیت است.چرا که او امریکایی بود.هموطن نبود ولی واقعا هموطن بود...از جوانی به نام  هوارد بسکرویل صحبت می کنم. معلمی ۲۳ ساله که به دعوت یکی از مدارس تبریز از امریکا به ایران امد برای تدریس تاریخ در بلبشوو  دوران به توپ بستن مجلس توسط محمد علی شاه .وی پس از قیامهای ستارخان و باقرخان به صفوف مشروطه خواهان پیوست و به قول خودش به جای نقالی  تاریخ مردگان  اموزش نظامی این سربازان را به عهده گرفت.او در نبرد سنگینی که بین مشروطه خواهان و فوج نجات در گرفت، براثر شلیک گلوله‌ای به سینه اش کشته شد.

وی هنگامی که یکی از دوستان صمیمی اش که ایرانی هم بود را  در این جریانات از دست داد  چنان منقلب شد  که در جواب همسر کنسول آمریکا که از او خواسته بود از صف مشروطه‌خواهان جدا شود، ضمن پس دادن پاسپورتش گفت:

تنها فرق من با این مردم، زادگاهم است و این فرق بزرگی نیست.   روحش شاد . . .