یاغی

 

 

برلبانم غنچه  لبخند، پژمرده است

نغمه ام دلگیر و افسرده است

نه سرودی، نه سروری

نه هم آوازی، نه شوری

زندگی گوئی ز دنیا رخت بربسته است

یا که خاک مرده روی شهر پاشیده است

این چه آئینی است، چه قانونی است، چه تدبیری است

من از این آرامش سنگین و صامت، عاصیم دیگر

من از آهنگ یکسان و مکرر، عاصیم دیگر

 

من سروری تازه می خواهم

جنبشی، شوری، نغمه ای، فریادهائی تازه می خواهم

من بهر آئین و مسلک کو کسی را از تلاش بازدارد یاغیم دیگر

من تو راه در سینه ی امید دیرینسال خواهم کشت

من امید تازه می خواهم

افتخاری آسمانگیر و بلند آوازه می خواهم

 

 کرم خاک نیستم اینک تابمانم درمغاک خویش خاموش

نیستم شبکور، کز خورشید روشن گر بدوزم چشم

آفتابم من، که یکجا، یکزمان ساکت نمی مانم

با پر زرین خورشید افق پیمای روح خویشتن

من تن بکر همه گلهای وحشی را نوازش می کنم هر روز

جویبارم من که تصویر هزاران پرده در پیشانیم پیدا است

موج بی تابم که بر ساحل صدفهای پری می آورم همراه

  کرم خاکی نیستم، من آفتابم

جویبارم، موج بی تابم

 

تا به چند اینگونه در یک دخمه، بی پرواز ماندن

تا به چند اینگونه با صد نغمه، بی آواز ماندن

شهر ما آسمانی را بزیر چنگ پرواز بلندش داشت

آفتابی را بخواری در حریم ریشخندش داشت

گوش سنگین خدا از نغمه شیرین ما، پر بود

زانوی نصف النهار از پایکوب پر غرور ما

چو بید از باد می لرزید

اینک آن آواز و پرواز بلند و این خموشی و زمینگیری

اینک این همبستری با دختر خورشید

این همخوابگی با مادر ظلمت

من که هرگز سر به تسلیم خدایان هم نخواهم داد

گردن من زیر بار کهکشان هم خم نمی گردد

 

زندگی یعنی تکاپو

زندگی یعنی هیاهو

زندگی یعنی شب نو، روز نو، اندیشه نو

زندگی یعنی غم نو، حسرت نو، پیشه ی نو

زندگی بایست سرشار از تکان و تازگی باشد

زندگی بایست در پیچ و خم راهش زالوی حوادث رنگ بپذیرد

 

زندگی بایست یکدم یک نفس حتی

زجنبش وانماند

گرچه این جنبش برای مقصدی بیهوده باشد

 

زندگی همچنان آبست

آب اگر راکد بماند چهره اش افسرده خواهد گشت

و بوی گند می گیرد.

در ملال آبگیرش غنچه ی لبخند می میرد.

آهوان عشق از آب گل آلودش نمی نوشند

مرغکان شوق در آئینه تارش نمی جوشند

من سرتسلیم بر درگاه هر دنیای نادیده فرو می آورم، جز مرگ

من ز مرگ از آن نمی ترسم که پایانیست بر طومار یک آغاز

بیم من از مرگ یک افسانه ی دلگیر بی آغاز و پایانیست

 

من سروری را که عطری کهنه در گلبرگ الفاطش نهان باشد، نمی خواهم

من سرودی تازه خواهم خواند کش گوش کسی نشنیده باشد

من نمی خواهم به عشقی سالیان پایبند بودن

من نمی خواهم اسیر سحر یک لبخند بودن

من نه بتوانم شراب ناز از یک چشمه نوشیدن

من نه بتوانم لبی را باره ها با شوق بوسیدن

من تن تازه، لب تازه،شراب تازه، عشق تازه می خواهم

قلب من با هر طپش یک آرمان تازه می خواهد

سینه ام با هر نفس یک شوق یا یک درد بی اندازه می خواهد

من زبانم لال، حتی یک خدا را سجده کردن، قرنها او را پرستیدن، نمی خواهم

 

من خدای تازه می خواهم

گرچه او با آتش ظلمش بسوزاند سراسر ملک هستی را

گرچه او رونق دهد آئین مطرود و حرام می پرستی را

من به ناموس قرون بردگیها یاغیم دیگر

یاغیم من، یاغیم من، گر بگیرندم، بسوزندم

گو بدار آرزوهایم بیاویزند

گو به سنگ ناحق تکفیر

استخوان شعر عصیان درونم را فرو کوبند

من از این پس یاغیم دیگر

من یاغیم دیگر

      هوشنگ شفا